Delfi kennen we allemaal, de kloosters van Meteora tegenwoordig ook. Eeuwig zonde dat die in de top 10 van Lonely Planet zijn opgenomen, met de honderdduizenden toeristen per jaar als gevolg…
Maar tussen die twee trekpleisters ligt een groot berggebied waar werkelijk geen toerist komt. Het is het zuidelijke Pindos-gebergte.
Tekst: Henk van Wijngaarden
Alles en iedereen rijdt er met een grote bocht omheen, geen reisorganisatie die er iets uitvoert. Dat is al eeuwen het geval. De bergen zijn zo onherbergzaam en de schaarse bewoners zijn zo op hun vrijheid gesteld dat Byzantijnse en Ottomaanse ambtenaren het gebied niet durfden in te gaan om belastingen te innen. Zo bleef dit deel van Griekenland ‘niet inbaar’ ofwel ‘onbeschreven’, in het Grieks ‘Agrafá’. Zou dat nog zo zijn? We gaan het al wandelend ontdekken.
© foto Maartje van der Klis
Delfi, het consultancy bedrijf van de oudheid
Welbewust rijden we vroeg naar Delfi. De grote drukte zijn we wél voor, de warmte niet. Het is zweten geblazen als we de trappen naar de laatste zes zuilen van de reusachtige Apollo-tempel beklimmen. In de oudheid was dit dus de navel van de aarde. Vanuit de diepte stegen de dampen op die de priesteres deden stamelen en stotteren. Hier kwam Jan en alleman naartoe om een godsoordeel te vragen over de komende oogst, een voorgenomen huwelijk of de verkoop van producten. Maar niet alleen dagelijkse dingetjes, uit Egypte en Perzië kwamen zelfs koningen om te horen of ze de komende oorlog gingen winnen. Hier komt het ‘Ken uzelf!’ ‘Alles met mate!’ en ‘Niets te veel!’ vandaan. Opeens begrijp ik wat ik zie, dit was één groot, internationaal consultancy concern. Vanuit Delfi trokken de priesters (de consultants) aan de touwtjes! Boordevol nieuwe gedachten begin ik aan het oeroude muilezelpad van Delfi naar beneden om uit te komen op het strand van Itéa. Het is een prachtige wandeling en het kabaal van de miljoenen cicaden in de olijfgaarden zal ik niet snel vergeten.
Parnassos, het dak van Griekenland
De Parnassos is met z’n 2.456 meter niet de hoogste berg van Griekenland. Maar omdat hij centraal ligt levert hij wel het mooiste uitzicht van het land op. Als het helder is kijk je van de Olympus in het noorden tot Athene en Korinthe in het zuiden. We rijden in een half uur van de hitte beneden naar de knisperende koelte boven. Er staat maar één auto op de reusachtige parkeerplaats bij het skicentrum, die van ons. Sinds een jaar of twintig is de Parnassos het Griekse skiparadijs. Duizenden Grieken komen in de winter om over de negentien skipistes te glijden. Zomers is de berg een bloemen-, bijen- en vlinderparadijs. Het uitzicht is dan wel niet glashelder, maar de frisse rondwandeling die we er maken is top, letterlijk top.
© foto Maartje van der Klis
Galaxídi: het charmante Hellas van weleer
Galaxídi is geen dorp van vissers maar van kapiteins en stuurlui. De sfeer wordt bepaald door Grieken die vanaf de scheepsbrug de hele wereld hebben gezien en nu van een aardig pensioen kunnen leven. Het dorp heeft stijl en charme. En het heeft nog winkeltjes die overal elders in Griekenland zijn verdwenen. We zien de ‘galaktopoleío’ (de melkhandel), de ‘koureío’ (de barbier), de ‘pantopoleío’ (de Winkel van Sinkel). Op een bankje aan de kade het gedreutel en geschuifel aan je voorbij zien gaan is een genot. We vinden een restaurantje met op de eerste verdieping een heerlijk uitzicht op de intieme baai. Intimiteit wordt in Griekenland ruimhartig gedeeld, iedereen mag meegenieten. Zo voelen wij dat ook.
© foto Maartje van der Klis
Loofbos en orchideeën rond Ano Chora Nafpaktias
Griekse bergdorpen zijn niet de mooiste op aarde, maar Ano Chora probeert uitzondering te zijn. Het heeft een stevige opknapbeurt ondergaan. De hoofdstraat heeft een gerestaureerde kerk, een opgelapte, nostalgische postbus en een aaneengesloten rij restaurantjes en bars. Dat is heel uitnodigend, maar we gaan eerst lopen. Het is een tocht door gevarieerd loofbos (vrij bijzonder in Griekenland). Overal klettert water naar beneden en elke open plek is volgestrooid met wilde orchideeën. Daarna gaan we ‘stappen’ in de hoofdstraat. Op het laatste terrasje is geen nouvelle cuisine te verwachten, wel gewoon lekker eten. Een menukaart is er sowieso niet. We kiezen voor ‘souvlakia me patates kai salata’. De souvlaken zijn de lekkerste die ik de laatste tien jaar heb gegeten. Mevrouw giechelt verlegen van mijn compliment. Of we de volgende avond weer komen? Nee, we gaan verder. Er valt nog zo veel te zien.
STAP REIZEN
Deze reis is tot stand gekomen in nauwe samenwerking met de Griekse Nationale Organisatie voor Toerisme (GNOT) in het kader van het promotieproject ‘onbekende vakantiebestemmingen in Griekenland’. STAP REIZEN publiceert deze speciale rondreis onder de naam ‘het onbeschreven Griekenland’ ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum dat in 2020 wordt gevierd. Alle details van de reis en prijs- en reisinformatie zijn te vinden op de website van STAP REIZEN.
