Zoals voor de meeste wandelaars was Australië voor mijn vriendin Danielle en mij een onbekende wandelvakantiebestemming. Maar de tropische regenwouden, het gebergte en de kloven, een veelheid aan prachtige meren en de kusten met steile kliffen maken Down Under tot een perfecte bestemming voor elke wandelaar.
Want wandelen in Australië is bovenal ‘natuurlijk genieten’. Een drietal tips voor als Australië op je bucketlist staat.
Voor als Australië op je bucketlist staat. Dat wel. Heel eerlijk, ga je enkel voor het wandelen naar deze bestemming aan de andere kant van de wereld, dan sla je dichter bij huis veel gelijkwaardige (en mooiere) plekken over. Zo is mijn ervaring. Neem tip 1: de Blue Mountains en de Mount Kosciuszko. Met mijn voorliefde voor het bergwandelen zijn deze twee berggebieden een must als je in Australië bent. Maar vergelijk je de vergezichten, de flora en fauna, de watervallen en rotspartijen met die van de Dolomieten en Alpen, dan kom je op plusminus duizend kilometer van huis beter aan je trekken.
Prachtige vergezichten in de Blue Mountains © foto Tjerry van Schijndel
Vlonderpad
De Mount Kosciuszko ligt in het zuidoosten van Australië, net als Sydney in de deelstaat Nieuw-Zuid-Wales. Het is met 2.228 meter de hoogste berg van het Australische vasteland en is een onderdeel van het Nationaal Park Kosciuszko. Danielle en ik wandelen naar de top vanuit Thredbo, dat zelf op zo’n 1.300 meter hoogte ligt en een van Australisch meest bekende en populaire wintersportplaatsen is. De wandeling van zo’n zeven kilometer is te kwalificeren als makkelijk, het gaat bijna in zijn geheel over een vlonderpad, speciaal aangelegd om de omliggende natuur te beschermen.
Een vlonderpad maakt Mount Kosciuscko heel toegankelijk © foto Tjerry van Schijndel
Je kunt de wandeling naar de top ook starten vanuit Charlotte Pass, zo hebben we gezien op een routekaart. De moeilijkheidsgraad neemt dan niet toe, enkel de lengte met zo’n kilometer. De twee routes komen samen op 2.100 meter, als de top nog zo’n 1,6 kilometer wandelen is over een rotsachtig pad, wel goed begaanbaar. Je hoeft nergens over bergwandelervaring te beschikken. Met een beetje conditie is de trip te doen.
Hoogst gelegen publieke toilet
De plek waar de routes vanuit Thredbo en Charlotte Pass samenkomen heet Rawson Pass. Grote kans dat je daar even een stop maakt. Hier tref je namelijk het hoogst gelegen publieke toilet van Australië aan. En er is nog een reden voor een pas op de plaats op Rawson Pass: de infoborden. Ze vertellen onder meer over de bezoeken die de inheemse bevolking al vele eeuwen aan deze plek brengt, om verhalen van hun voorouders te delen en ceremonies bij te wonen. Vanwege spirituele redenen bleven ze weg van de absolute top van de berg, de plek waar geesten zouden dansen.
Volop rotsachtige delen op de Mount Kosciuszko © foto Tjerry van Schijndel
Niet iedereen denkt dat alle oorspronkelijke bewoners de top van Mount Kosciuszko eeuwen geleden om de hiervoor genoemde reden meden. Vraagtekens worden dan ook geplaatst bij het verhaal dat de eerste topbeklimming van Mount Kosciuszko door de Poolse ontdekkingsreiziger Lhotsky is gerealiseerd. Het wordt wel als zodanig erkend. En het staat aan de basis van de naamgeving. De Australische berg is genoemd naar de Poolse vrijheidsstrijder Tadeusz Kosciuszko.
Regen en wind
De infoborden bij Rawson Pass vertellen ook dat we wandelen in het leefgebied van onder andere adelaars, torenvalken en uilen, roofvogels die volgens de verhalen eeuwen geleden werden geassocieerd met vuur, wind en regen. Aan de associatie met vuur worden we op de dag van onze wandeling niet in de praktijk herinnerd, maar wel aan die van regen en wind. Heel veel wind. De weersomstandigheden geven de wandeling nog in enige mate een uitdagend karakter, maar ze ontnemen ook de vergezichten, onderweg en op de top. We moeten het later op de dag doen met foto’s in een boek en die laten zien dat de bewolking prachtige plaatjes in de weg heeft gestaan. Want hoewel dichter bij huis de Alpen en de Dolomieten de bergwandelaar duidelijk meer te bieden hebben, is bij goed zicht ook de Mount Kosciuscko een prachtige ervaring. Zeker.
Three Sisters in de Blue Mountains © foto Tjerry van Schijndel
Three Sisters
Over prachtig gesproken: de Blue Mountains! Als wandel- en natuurliefhebber kun je hier écht je hart ophalen. Zelfs voor Nederlandse reisbegrippen is het niet ver van Sydney gelegen, slechts een paar uur. De bergen gaan tot een hoogte van zo’n 1.100 meter. Diepe kloven, watervallen, grotten en vele plant- en diersoorten tref je aan op een relatief klein gebied. De look out-punten (hotspots) met wandelroutes staan aan de doorgaande wegen duidelijk aangegeven.
Met stip op 1 staat wat betreft aanbevolen hotspots de Three Sisters in Katoomba. Overslaan, zou ik bijna zeggen. De rotsformatie wordt als een attractie geëxploiteerd, met bussenvol toeristen en een straat met souvenirshops tot gevolg. Look outs voor en na Katoomba bieden minimaal even prachtige vergezichten, vanaf mooiere wandelroutes, maar zijn ‘marketingtechnisch’ minder in de markt gezet. Geen bussen, geen shops, wél de prachtige kloven en het uitzicht op indrukwekkende rotswanden. Met inderdaad - what’s in a name - een blauwe gloed over de fascinerende geelbruin gekleurde rotsformaties en de groene begroeiing. Echt prachtig om te ervaren. Breng je een bezoek aan Australië, plaats dan een ritje naar en wandelen in de Blue Mountains ergens bovenaan op de priolijst.
Tip 2: Great Ocean Walk
Het warme en onvoorwaardelijke moederhart van Danielle bracht ons naar Australië. Haar dochter Britt vertoeft voor een jaar Down Under, een wel hele lange periode ‘voor mama’. De drie weken lange trip brengt verzachting, maar ook wandeltip 2. De bergen laten we achter ons, en we trekken naar de kust, onder Melbourne, over de ruim 600 kilometer lange Great Ocean Road. Parallel aan deze kustweg loopt de wandelroute Great Ocean Walk, in totaal 104 kilometer lang en goed voor 6.604 hoogtemeters. De meest populaire wandelroute van Australië neemt je mee langs de zuidelijke Indische Oceaan, over eenzame stranden en door dichte eucalyptusbossen. De hoge kliffen met weidse uitzichten zijn op diverse plekken schitterend.
Prachtige kliffen aan de Indische Oceaan © foto Tjerry van Schijndel
Wie de complete Great Ocean Walk wil afleggen, doet er goed aan een dag of acht de tijd te nemen. We hebben slechts delen van de Great Ocean Walk-route gelopen. Het opsplitsen in kortere stukken is eenvoudig. Als je wel de hele route wilt lopen, is het verstandig om vervoer te regelen van en naar het start- en eindpunt van de route. Er is een lokale buslijn beschikbaar. Andere vervoersopties in dit gebied zijn schaars.
Attractie De Twaalf Apostelen
Wat voor de Three Sisters in de Blue Mountains geldt, gaat in gelijke mate op voor de Twaalf Apostelen aan de route van de Great Ocean Walk (en dus ook aan die van de Great Ocean Road). De marketingaanpak heeft het tot een attractie gemaakt. De kalkzandstenen rotsen zijn genoemd naar de twaalf apostelen van Jezus. Eerst werden ze The Apostles genoemd, maar uit marketingtechnische overwegingen is dit veranderd in The Twelve Apostles. Op het moment van die naamswijziging stonden er al geen twaalf meer. De teller staat nu zelfs op slechts 8, nadat in 2005 een vijftig meter hoog exemplaar is ingestort als gevolg van de almaar beukende golven. Net als bij de Three Sisters: voor en na de Twaalf Apostelen tref je even indrukwekkende rotspartijen en -kusten aan. En ook hier geldt: de verwijzing naar de diverse hotspots staan helder aangeven en wandelen met prachtige uitzichten (over stranden en zee) is overal prima mogelijk.
Metershoge varens in de tropische bossen © foto Tjerry van Schijndel
Eerste levende kangoeroes
Trek je rond door Australië dan kom je veel plekken tegen die uitnodigen voor een (korte) wandeling. Mijn tip 3 is dan ook: houd je ogen open voor de verwijzingen die je langs de wegen aantreft, of op de camping hoort. Het bracht ons een paar tochten door tropisch bosgebied (prachtige metershoge varens!) én… de eerste levende kangoeroes.
Waarom de toevoeging ‘levende’? Omdat we dode exemplaren van hét symbool van Australië al volop hadden gezien. Zoals we in ons eigen land aan- of overreden egels, konijnen en katten op en langs het wegdek aantreffen, zijn dat op Australisch grondgebied kangoeroes. Van ‘net gebeurd’ tot ‘al in skeletfase’. Hoe groot het kadaver ook is, opgeruimd worden ze niet, zo lijkt het. Enkel en alleen aan de kant gelegd.
Koala en kookaburra
Volgens de bazin van de camping die we na zo’n week aandeden, het aan de Great Ocean Road gelegen Bimbi Park, stond de directe omgeving van haar accommodatie garant voor het zien van meerdere van de voor de Australische fauna zo kenmerkende vogels en zoogdieren. Met ‘honderd procent zeker’ ook de kangoeroe. Ze tipte een nabijgelegen heuvel; bij het vallen van de avond komen ze tevoorschijn aan de rand van het begroeide deel, op de aangrenzende grasvelden, zo vertelde ze. En eerder zouden we de koala al aantreffen, want in de eucalyptusbomen van de camping zelf leeft er een aantal.
De ‘koalabelofte’ was nog maar net gedaan, of we zagen er al eentje, slapend op een tak van een boom direct naast onze campingplek. Een vrouw een vrouw, een woord een woord. Dat gaf vertrouwen voor onze kangoeroewens. Dat je een koala aantreft in alle rust is overigens niet verrassend. Ze slapen ongeveer twintig uur per dag. De rest van de tijd besteden ze hoofdzakelijk aan het zoeken naar eten.
In afwachting van de avond genoten we van diverse opvallende vogels op de camping, waaronder de kookaburra, die we overigens al met regelmaat hadden gezien, én gehoord. De Kookaburra is de grootste vogel uit de ijsvogelfamilie en leeft in Australië in bosrijke, weide- en agrarische gebieden. Ze staan voornamelijk bekend om het opvallende geluid dat ze maken, te vergelijken met een mensenlach.
Big Five-moment: kangoeroes aan de horizon © foto Tjerry van Schijndel
Grasvelden vol kangoeroes
De avond nadert. Onze wandeling naar de heuvel zijn we vol verwachting gestart. We gaan kangoeroes spotten. We stellen ons ‘tactisch verdekt’ op, zo is onze overtuiging. De kangoeroes oordelen blijkbaar anders. Ze laten zich in ieder geval niet zien, hoe geduldig (en stil) we ook zijn. Teleurgesteld staken we onze missie … Ik neus nog wat in een reisgidsje en lees: in Australië vind je grasvelden vol met kangoeroes. En: sinds de komst van de Europeanen is dit aantal alleen nog maar gegroeid door de aanleg van voedselrijke weilanden. Mooie woorden, maar in de praktijk blijkbaar een ander verhaal. In ieder geval niet aan ons besteed.
Het gevoel van de Big Five
De volgende ochtend zijn we zoals we gewoonlijk vroeg wakker. Vanuit de tent van onze campervan zien we het opkomen van de zon, met de heuvel en de grasvelden mooi in beeld. Hé, zegt Danielle, is dat daarachter in de wei een kangoeroe? Ik kijk, en voor ik kan antwoorden roept ze zelf al vol enthousiasme: ‘yes, en het zijn er meerdere!’. Dus toch! Een grasveld vol is overdreven uitgedrukt, maar vijf of zes zijn het er in ieder geval. Een bijzonder moment, écht genieten!
Ik ben nooit op safari in Afrika geweest. Ik ken dan ook niet het gevoel van het voor de eerste keer zien van (een van) de Big Five. Maar het moet ongetwijfeld zoiets zijn als wat wij nu beleven op Australische bodem. Onze dag, nog geen half uur oud, kan niet meer stuk. Wat we dan nog niet weten: het wordt nog fraaier. De camping ligt nog geen kilometer achter ons of ‘een grasveld vol kangoeroes’ doemt voor ons op. Rechtop staand, springend, grazend. Prachtig, indrukwekkend. Later op de dag herbeleven we in gedachten en woorden, zittend in de auto, het zien van onze eerste (groepen) kangoeroes. En dan: plots een schreeuw van Danielle: kijk daar, een emoe!
Strand en zonsondergang, een prachtige combinatie © foto Tjerry van Schijndel
Emoe-gezinnetje
Het blijkt er niet eentje te zijn, twee volwassen dieren en twee jonge exemplaren. Ongetwijfeld vader, moeder en twee kinderen. Het emoe-gezinnetje. Een stukje verderop nog zo’n emoe-kwartet. Na de struisvogel is de emoe de grootste vogel ter wereld. Het voelt opnieuw als een Big Five-moment. Onze eigen Big Five, de Australische versie: de ‘knuffel’ koala, de kookaburra, de kangoeroe, nu de emoe, en eerder in de week de wigstaartarend, Australisch grootste roofvogel. Heel speciaal om deze machtige vogel te zien, staand in een schapenwei, met in zijn of haar klauwen een kansloos lam.
Ik hoor Australische marketeers al denken: na Three Sisters, Twelve Apostles ook Big Five …? Hopelijk levert hun antwoord geen nieuwe attractie(s) op, maar laten ze nu alles in originele staat. Met als toepasselijke slogan: Wandelen in Australië …da’s natuurlijk genieten!